Dat ik chronisch, onzichtbaar ziek ben, steek ik niet onder stoelen of banken. Ik ben er bewust om verschillende redenen heel open over. Ik hoor vooral dat lotgenoten kracht uit mijn verhalen kunnen halen en blij zijn met de herkenning. Toch vind ik dat mijn openheid over mijn chronische ziekte voor jou geen vrijbriefje moet zijn om alles maar te vragen. Ik ben het zat en daarom schrijf ik in dit artikel precies wat ik ervan vind.
Het feit dat ik veel deel, wil niet zeggen dat ik alles met je wilt delen. Mijn chronische ziekte lijkt jou een vrijbriefje te geven om vragen over de diepste geheimen en de grootste privézaken te stellen. Je typt jouw vraag ‘even’ naar mij en kiest om op verzenden te klikken. Puur ongegeneerd verstuur je ze uit pure nieuwsgierigheid, zogenaamde interesse of uit dommigheid. Besef jij je wel niet wat je met die paar woorden aan kan richten bij mensen? Je weet niet wat er in een persoon zijn hoofd omgaat en verschuil je dan ook zeker niet achter zogenaamde goede bedoelingen. Zou je zulke vragen ook stellen als ik in real life voor je neus zou staan en jij je dus niet meer achter je scherm kunt verschuilen?
Ik denk dat toch wel de meest gestelde vraag is of ik zwanger wil of kan worden of hoe ik het allemaal ga doen als we kinderen hebben. Daar ga ik jou geen antwoord op geven. Gewoon, omdat ik vind dat jij daar niks mee te maken heb. Misschien zijn we er nog niet aan toe, al jaren bezig of hebben we bewust de beslissing genomen om kinderloos door het leven te gaan. Dat is aan ons en niet aan jou. Denk je tussen de regels door toch iets te ontdekken? Waarom zou ik er anders een heel artikel aan wijden toch? Nee, als je dat denkt, dan ligt dat aan jou. Niet aan mij.
Natuurlijk ben ik niet de enige die hier tegenaan loopt en zijn er al hele artikelen in glossy’s en afleveringen in programma’s aan gewijd. Het moreel van dit verhaal is: doe lief tegen je medemens en denk na voor je op verzenden klikt. Maak de wereld een klein beetje mooier.
Hoe kijk jij hier tegenaan?
Wil je meer persoonlijke verhalen lezen? Klik dan hier.
Volg jij me al op Instagram, Facebook of YouTube?
6 reacties
Ik vind absoluut dat mensen niet zomaar iets moeten roepen. Iedereen doet zijn ding op zijn eigen tijd en of die gene dat zelf wil. Daar hebben anderen totaal niets mee nodig.
Ai.. Dat is inderdaad behoorlijk pijnlijk als mensen dit soort vragen gaan stellen. Ik heb dit soort dingen nooit aan de hand gehad, sterker nog, mensen vragen mij nooit iets over mijn aandoening. Zelf ben ik wel eens bang dat sommige mensen denken dat ik de hele dag loop te niksen als ze vragen of ik werk. Dat vermoeden heb ik wel altijd. En ik ben juist zo iemand die niet stil kan zitten, ik moet altijd iets doen. Totdat het echt niet meer kan, dan kruip ik weer weg, in mijn slaapkamer, onder de dekens, wat ik zelf soms heel frustrerend vind. Want je wilt zo graag leuke dingen gaan doen.
Ik snap dat sowieso niet, dat iedereen tegenwoordig alles maar lijkt te moeten roepen. Of je nu chronisch ziek bent of niet Iets met zwijgen… 😉
Dat heb je mooi verwoord. Mensen lijken de schaamte voorbij te zijn…..
Goed dat je dit schrijft, mensen moeten beter nadenken voordat ze zo’n vraag stellen. De drempel is helaas een stuk lager wanneer je dat anoniem vanachter een scherm kan doen. Misselijk vind ik het.
Mooi verwoord, men denkt dat je achter een toetsenbord maar alles kan zeggen of vragen. Ongepast vind ik.