Chronisch ziek zijn, betekent voor mij weinig uren per week kunnen werken en veel uren op mijn lichaam passen door het rust te geven, te trainen en hierin iedere keer weer de juiste balans te vinden. Hiermee omgaan is soms niet alleen lastig voor mij, maar ook voor mijn omgeving. Juist het vele (volgens anderen) vrije tijd te hebben, kan vaak zorgen voor miscommunicatie. Hier draag ik zelf ook aan bij.
Om niet alles uit te hoeven leggen, zeg ik ook vaak dat ik niets gepland heb staan en ik niets ga doen. Niets waar iemand anders volledige uitleg voor hoeft te krijgen van me. Niets waardoor ik anders kan overkomen als een gezond iemand. Aan je lichaam werken vind ik vaag klinken, zeker als je er niet zelf middenin zit. Toch is het een tijdrovende taak die nooit af is.
Chronisch ziek en tijd
Door het niet altijd open kaart te spelen, loop ik zelf soms ook vast. Als ik toch zoveel vrije tijd heb, dan heb ik ook tijd om lekker af te spreken, moet ik echt die nieuwe serie op Netflix eens kijken of ga ik vanmiddag zeker lekker van de zon genieten! Die ‘vrije tijd’ heb ik vaak nodig om aan mezelf te werken. Het klinkt egoïstisch, maar ik moet mezelf en vooral mijn lichaam erg in acht nemen en er zeker niet mee sollen.
Het continu aan je lichaam denken is en blijft denk ik altijd moeilijk. Toch sta ik er zelf liefst niet al te vaak bij stil. Ik weet dat het trainen en rust nemen erg belangrijk is en leg ik me erbij neer en ga ik ervoor.
Hoe ga jij hier mee om? Speel jij open kaart en kan je er zelf goed mee om gaan?
Zo, ik ga weer niets doen (lees: wandelen)!
Wil je meer persoonlijke verhalen lezen? Klik dan hier. Volg jij me al op Instagram, Facebook of YouTube?
10 reacties
Hi Daphne,
Ik ben nu sinds een jaar chronisch ziek en kan nu even helemaal niet werken. Toen ik voor een aantal therapieën naar een revalidatiecentrum ging om te kijken of er iets van verbetering mogelijk is, zei een vriendin, je bent nu tenminste van de bank af. Het gaf mij echt het gevoel alsof het allemaal mijn eigen schuld is dat ik überhaupt op de bank ben terecht gekomen. Als ik zeg dat ik niet zo lang kan lopen dan snapt ze dat niet. Ze zei, dat deed je daarvoor toch ook, ik zei ja, door steeds over mijn grenzen heen te gaan. Ze snapt er niets van en ik vind dat nog steeds lastig, zeker omdat het wel ooit een hele goede vriendin was.
Groetjes L.
Wat vervelend om te horen! Ik herken wel wat je zegt. Ik ben ook vrienden verloren toen ik niet de dingen kon doen die anderen met een ‘normale’ vriendschap wel kunnen doen. Ik hoop heel erg voor je dat je wel één vriendin kunt vinden waarbij je volledig jezelf kan zijn, wat je ook hebt en wat je ook wel of niet kan. Liefs Daphne.
Bedankt voor je reactie Daphne. Het is zeker lastig, omdat ik me nu anders ga voordoen. Ik heb wel vrienden die het proberen te begrijpen, maar vind het zelfs soms alsnog lastig om volledig mezelf te zijn omdat ik hen er ergens niet mee wil ‘belasten’. Herken je dat ook? L.
Ja dat herken ik zeker. Ik wil soms dingen toch anders uitleggen, laten overkomen of verbloemen, omdat er ook een soort van gêne bij zit voor me. Toch bang dat ik de vrienden die nog overgebleven zijn, ook kwijt raak. Dus ik begrijp je absoluut. Liefs Daphne.
Daar ben ik ook bang voor om mijn vrienden kwijt te raken! Fijn dat je me zo goed begrijpt. Sterkte! Groetjes L.
Ik snap je, het is fijn om ‘lotgenoten’ te hebben. Jij ook sterkte. Liefs Daphne.
Zeker, maar daar heb ik er maar 1 van en daar heb ik heel weinig contact mee. Liefs L.
Dat lijkt me inderdaad best lastig. Het maakt me bewust dat ik bof dat mijn lichaam gezond is.
Naar je lichaam luisteren is het allerbelangrijkste!! Goeie vrienden begrijpen dat.
Wandelen doe ik ook altijd graag. Ik vind dat een rustgevende bezigheid.