Doordat ik chronisch ziek ben, heb ik niet net als de meeste mensen vakantie- en werkdagen. Ik heb gewoon vakantie en een echt vakantiegevoel wanneer mijn vriend vakantie heeft. Alleen heb ik na die ‘vakantie’ echt vakantie nodig; oftewel volledige rust en herstel.
Dat klinkt vrij gek voor een leek en dat snap ik ook wel. Op normale dagen draait alles om mijn lichaam: een continue balans vinden tussen rust en inspanning. Daarom is het niet vreemd dat ik wel eens om twee uur ‘s middags naar bed ga als ik merk dat mijn lichaam op is. Het ertegen verzetten maakt de pijn alleen maar erger.
Op zo’n typische vakantiedag is dat anders. Ik vind het namelijk zonde om op de dagen dat mijn vriend vrij is, écht te luisteren naar mijn lichaam.
Luister je naar verstand of gevoel?
Ik ga snel (en vaak in die periode) over grenzen heen omdat ik optimaal wil genieten van de dagen samen. Ik luister zo niet goed genoeg (zeg maar gewoon heel slecht) naar mijn lichaam. Na ons weekje vakantie begin juli was ik dan ook compleet opgebrand. Tel daar zijn verjaardag een week later met visite van beide ouders bij op en ik kan geen pap meer zeggen, zoals het spreekwoord zo mooi zegt. Optimaal genieten wil trouwens niet zeggen dat we van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat weg zijn; integendeel. Alleen ga je toch wat vaker eventjes de deur uit en dat is anders dan ‘normaal’.
Ben ik dan dom bezig? Ja natuurlijk. Kijk je realistisch, dan weet je dat ik niet goed bezig ben. Alleen het gevoel wint het in de vakantie vaak van het verstand. Ook al voel ik aan alles dat ik spijt ga krijgen. Alleen nu wint het verstand (en dus de continue intense pijn) van het gevoel, omdat ik simpelweg niet anders meer kan. Mijn lichaam trapt op de rem en geeft me geen keus.
Ik heb in ieder geval onwijs genoten in de vakantie en daar kan ik echt enorm van nagenieten. Wat ik nu ook moet doen (en vooral laten😉) die herinnering pakt niemand me meer af.
Wil je meer persoonlijke verhalen lezen? Klik dan hier. Volg jij me al op Instagram, Facebook of YouTube?