Ik ben bijna jarig. De een kijkt naar dat moment uit, de ander voelt daar minder bij om uiteenlopende redenen.
“Wanneer vier je je verjaardag?”, een normale vraag van naasten als je bijna jarig bent. Voor mij een evenement die nou niet echt in mijn top 3 staat, allesbehalve. Het is fijn om je naasten in de buurt te hebben, maar toch zie ik er tegenop. Het verleden heeft mij geleerd dat zo’n simpele verjaardag me heel veel energie kost, ik de volgende dag(en) meer pijn heb, hierdoor vaak beroerd ben en mijn energielevel tot het dieptepunt daalt.
Sociale verplichting
Het gaat niet alleen om mijn eigen verjaardag, maar ook om verjaardagen en feestjes van anderen. Het voelt als een sociale verplichting. Ik voel dat ik moet gaan of een verjaardag moet houden om vragen en scheve gezichten te voorkomen. Dat is hoe het hoort. Het is onaardig om niet op een uitnodiging in te gaan. Zeker als dat meerdere keren achter elkaar voorkomt. Ik zeg niet zomaar af. Het gaat dan simpelweg niet en kan het niet opbrengen om nog meer te vragen van mijn lichaam, maar ik snap ook dat mensen dat niet snappen en dat het moeilijk te begrijpen is. Zij zien niet hoeveel energie het kost en hoe ik er de volgende dag bij loop.
Daarnaast levert het gaan naar een feestje ook stress op. Zijn er fatsoenlijke stoelen of zijn er überhaupt stoelen? Zo ja, kan ik dan zo gaan zitten dat ik naar de ‘goeie’ kant kan kijken? Als ik namelijk een tijdje achter elkaar naar rechts moet kijken, vraagt dat veel meer van mezelf, dan wanneer ik naar links kijk. Dit heeft te maken met de vorm van de scoliose.
Aangezien ik zelf weet hoe het voelt, wil ik ook geen beslag op anderen leggen. Ik weet dat ik niet de enige ben die verjaardagen maar moeilijk vind. Waarom zou ik anderen dan meeslepen met iets wat ik zelf ook moeilijk vind?
Hoe ga jij hiermee om? Let jij op wat anderen van je vinden of ben je hier overheen gestapt en volg je je eigen koers?
Wil je meer persoonlijke verhalen lezen? Klik dan hier. Volg jij me al op Instagram, Facebook of YouTube?
11 reacties
Heel herkenbaar! Ik bekijk per keer of ik ergens naar toe wil en vooral hoe lang ik wil blijven. In mijn vriendenkring weten bijna iedereen hoe lastig het is. Minder twijfelen en gewoon vertellen hoe het is levert meer mogelijkheden en energie op. Maar ik heb makkelijk praten, ik ben 66 en veel, niet alle schaamte voorbij. Jij bent goed bezig zeg!
Groet, Ineke
Bedankt voor uw reactie en het delen van uw ervaring! Ik sprak onlangs iemand die ook zei: hoe ouder je wordt, hoe makkelijker je erin wordt. Ik heb nog even te gaan dus om te groeien😊. Liefs, Daphne
Goed bezig Meis!
Bedankt lief!😊
Herkenbaar. Ik ga nog maar naar enkele verjaardagen. Die van mijn dochter en haar man….mijn kleinkinderen, mijn moeder en mijn vriend. Mijn eigen verjaardag gaan ik met dezelfde mensen uit eten. Kan er niks aan doen. Meer kan ik niet…heb het er gewoon niet voor over. Van te voren de stress of ik het wel vol hou en of ik nog wel gezellig kan zijn als ik dood en doodmoe ben en veel pijn heb. Met als gevolg, dat ik door de stress, er nog erger aan toe ben…;-) Inmiddels heeft iedereen zich er bij neer gelegd.
Goed gezegd ja, dat je het er niet meer voor over heb. Je energie is al waardevol genoeg! Bedankt voor het delen van je verhaal.
Ik ben vlak na kerst jarig, ben dan al op als ik kerst heb gevierd en dan nog die “verplichte” verjaardag van mijzelf. Heb er eigenlijk geen zin meer in om mijn verjaardag te vieren
Dat kan ik me goed voorstellen! Bedankt dat je jouw ervaring wilde delen met me.
ik vier mijn verjaardag in stukjes, niet met iedereen samen, maar quality time met elke vriend apart, een rustig dagje op stap, een mooie wandeling in de natuur of lekker gaan eten om zes uur ’s avonds zodat ik op tijd in bed zit. Naar avondfeestjes ga ik allang niet meer, ik spreek altijd overdag of in de vooravond met vrienden af. Gelukkig zijn familiefeesten bij ons ook altijd overdag. Ondertussen zijn de mensen dat gewoon van mij, al is het nu nog altijd soms een vervelend gevoel dat als er een avondfeest is, ze me gewoon niet meer uitnodigen omdat ze weten dat het waarschijnlijk toch niet lukt. Maar ik ben blij dat een mens natuurlijk ook sociaal kan zijn overdag en op een rustige manier! En als ik al heel sporadisch naar een avondfeestje ga, blijf ik hoogstens tot 21, 22 uur, en dan geniet ik ten volle van de tijd dat ik er ben. Het is kwaliteit ipv kwantiteit.
Bedankt voor het delen van je verhaal. Je plaatst inderdaad een hele terechte opmerking: kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Zeker ook als je met dierbaren afspreekt.
Ik hou ook niet van verjaardagen, zeker niet mijn eigen. Sinds ik Abraham heb gezien, heb ik de oplossing: ik ga even een weekje weg. met mijn verjaardag zit ik lekker in het buitenland… of in eigen land, maakt niet uit.