Een nieuwe hype op social media: foto’s van jezelf online zetten van tien jaar terug en nu. Grappige reacties, verbaasde blikken en verwondering. Puur en alleen gericht op het uiterlijk. Leuk natuurlijk, zelf ben ik ook nieuwsgierig naar foto’s van mensen van 10 jaar terug. Dezelfde koppen die ook op pasfoto’s staan van jaren terug, maar die durft niemand dan weer aan iemand te laten zien.
Ik ben stiekem benieuwd naar hoe mensen van binnen veranderd zijn. Tien jaar verder, Tien jaar vol gebeurtenissen, levenservaring, vreugde, verdriet, spijt, leerlessen… Ik wil zien wat voor persoon er achter de foto staat, achter die veel te dunne wenkbrauwen van 10 jaar terug.
Tien jaar geleden was ik 16, een tiener. Ik zat op de havo op de middelbare school, leefde net een jaar zonder boston brace en zat vol onzekerheden. Ik schaamde me voor mezelf en durfde mezelf niet te laten zien. Dat werd nog eens op bevestigd door pesterijen en buitensluitingen. Hoe vaak mijn naaste omgeving ook zei dat ik een mooie, jonge vrouw was, ik vond het moeilijk om ze te geloven.
Toch kroop ik langzaam maar zeker steeds een beetje meer uit mijn schulp. Ik moest mezelf schrap zetten voor de studentenjaren en was vastbesloten daar een nieuwe start te maken. Heb ik spijt dat ik met een enkele, lieve klasgenote geen contact gehouden heb? Ja, achteraf gezien wel, maar toen wist ik mezelf geen raad en het lot heeft toen beslist.
Veel dingen heb ik weggedrukt en ik kan me daarom lang niet alles meer herinneren. Wel heb ik in die tijd veel van me afgeschreven. Iets wat me toen al veel hielp. Geen psycholoog kon door me heen prikken, maar gaf me een pen en papier en ik was vertrokken.
Nu, tien jaar later, zie ik dat ik veel dingen graag anders had willen doen. Ook omdat ik weet dat mijn naaste omgeving verdriet had door mijn onzekerheden en mijn toen al gebrekkige gezondheid. Iets waar ik nu echt verdriet van kan hebben. Toch kan ik nu met veel meer trots naar mezelf kijken. Mijn lichaam zal nooit mijn beste vriend worden, maar ik accepteer mezelf meestal tegenwoordig en mag mezelf laten horen. Zullen mensen deze blog lezen waarvan ik liever niet heb dat ze sommige dingen over mij weten? Ja. Alleen kan ik het loslaten, omdat ik trots ben wat ik zelf neer zet en er oprecht veel kracht uit kan halen. Ik mag mezelf van mezelf, tien jaar later, laten zien.
Wil je meer persoonlijke verhalen lezen? Klik dan hier. Volg jij me al op Instagram, Facebook of YouTube?
8 reacties
Mooi en herkenbaar. Alleen die 10 jaar niet haha, ben toch al iets ouder. Maar ik nu en toen ik 16 was, ik hou van mezelf hoe ik nu ben. Ben zekerder van mezelf en het kan me niet zoveel meer schelen wat andere van mij vinden. Wel degene die dichtbij me staan.
Onthoud altijd wie je bent, laat een ander je daar nooit wat anders over denken! Moet je kijken wat een leuke stukken je schrijft en ik zie een mooie jonge vrouw!
Wat een ontzettend lief en warm bericht, dankjewel!
Wat een mooi artikel heb je geschreven! Erg knap dat je dit met je lezers wil delen <3
Je bent terecht trots! Ik ben al ietsjes (…) ouder en als ik zie welke inzichten jij nu hebt en wat je daarmee doet, chapeau! Ik vind je prachtig, maar je onzekerheid is herkenbaar en niet alleen voor mij denk ik. Je bent een inspiratie!
Oh wat een lieve reactie van je. Bedankt!😘
Wauw, je blik spreekt boekdelen in beide foto’s. Erg stoer dat je dit deelt, maakt je ook weer een stukje mooier! Het is ook allemaal erg herkenbaar. Gelukkig heb ik nu meer vrede en acceptatie t.o.v. mezelf, dat geeft zo’n rust!
Voor mij is mijn jeugd ook iets wat ik wil overdoen met de kennis die ik nu als 50-jarige heb.
Pesten en je niet gezien voelen is echt heel erg, men weet niet welke littekens het innerlijk achterlaat.
In 10 jaar kan veeel gebeuren. Ik had een vreselijke tijd 10 jaar geleden, nu ben ik zoveel sterker