Grens en belastbaarheid met chronische pijn

Een grens is iets wat A van B scheidt en heeft vaak een onzichtbare lijn. Soms hoeft de lijn er niet te liggen om duidelijk te weten dat je over een grens gaat, zoals bij landsgrenzen. Kijk maar als je van Nederland naar België rijdt. Je ziet het aan de borden, maar je voelt het vooral ook aan het asfalt.

Bij een lichamelijke grens is het vaak een heel ander verhaal. Wanneer ga je over je eigen grens? Het is een dun lijntje, die ook nog eens heen en weer springt en verschuift. Hierdoor weet je nooit helemaal zeker of je er overheen gaat tot het te laat is.

Lichamelijke grens

Ik ga vaak over mijn lichamelijke grens heen. Soms voel ik wel dat ik fout ga, maar ik trek het me niet genoeg aan om er daadwerkelijk iets mee te doen. Ik duw het signaal naar achteren en ga op dezelfde voet door met de gedachte dat het vast wel weg zou ebben. Ik zou ondertussen oud en wijs genoeg moeten zijn om te weten dat het niet gaat gebeuren.

Grens, belastbaarheid en belasting

Je grens, belastbaarheid en belasting is een drie-eenheid die je niet los van elkaar kunt zien of beïnvloeden. Laat je één ding varen, dan valt de hele eenheid in duigen. Dat deze eenheid aan elkaar gekleefd zit, heeft mijn lichaam me de afgelopen jaren op een harde manier duidelijk gemaakt. Hoe die eenheid precies werkt, heeft mijn behandelaar me meerdere malen uit moeten leggen. Niet omdat het écht moeilijk te begrijpen is, maar vooral omdat ik het moeilijk kan begrijpen (en accepteren). Je kunt je eigen grenzen stellen en breken. Jij bent de regisseur én de recensent.

Ieder mens heeft een bepaald gemiddelde en maximale belastbaarheid. Bij iedereen ligt die grens anders. Soms zit je onder je maximale belastbaarheid, soms erop en soms erboven. Als je erboven zit, dan heb je teveel gedaan en krijg je daar een reactie op van je lichaam, namelijk overbelasting. Het gevolg hiervan is dat je langer rustig aan moet doen. Hoe vaker je over je maximale belastbaarheid gaat, hoe langer de herstelperiode wordt. Hoe langer de herstelperiode is, hoe eerder je geneigd bent de oorzaak ervan weg te strepen en dat niet meer te doen. Toch is het mooi als het je lukt om met bijvoorbeeld trainen, de belastbaarheid op het belastbare niveau te krijgen en te houden. Hoe je dat kunt doen, ligt aan je aandoening, ziekte en jezelf. Ik word hierin ook begeleid en krijg handvaten aangereikt.

Mijn maximale belastbaarheid in kaart?

Als ik naar mezelf kijk, ben ik te lang over mijn eigen grens heen gegaan. Vooral ook omdat ik het moeilijk te beseffen en accepteren vind dat ik een bepaalde maximale belastbaarheid heb die ervoor zorgt dat ik altijd op mijn lichaam moet letten. Een zin die ik keer op keer van mijn behandelaar hoor, gaat als volgt: doe niet meer op een goede dag en doe niet minder op een slechte dag.

Het is niet alleen goed om je eigen grenzen te kennen, maar ook om deze te delen met je omgeving. Ken jij je grenzen? Ga jij er wel eens overheen? Zo ja, wat doe je dan om het te herstellen?

Dit artikel is een onderdeel van de reeks ‘maak het verschil’. In deze reeks vertel ik welke dingen volgens mij goed zijn om te hebben, ervaren of doen voor (bijna) elke scoliose-rug ongeacht de soort behandeling die je volgt. Je leest in deze reeks welke punten mij geholpen hebben en voor mij het verschil hebben gemaakt in mijn zoektocht. Wil je de andere artikelen lezen? Klik dan hier.

Wil je meer persoonlijke verhalen lezen? Klik dan hier. Volg jij me al op Instagram, Facebook of YouTube?